Η Μεταπολίτευση συνοψίζει ως όρος κάτι πολύ περισσότερο από τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία ή μια μακρά ιστορική περίοδο πενήντα ετών. Η επίκλησή της λειτουργεί ιδίως συμβολικά, συχνά νοσταλγικά, στο πεδίο της αναπαράστασης και της πρόσληψης που έχουν οι Έλληνες όχι μόνο για το πολίτευμα, αλλά και για τον τρόπο της ζωής τους συνολικά. Σηματοδοτεί την πρόοδο και την ευημερία, την ομαλότητα και την ειρήνη, την εδραίωση των δημοκρατικών και των φιλελεύθερων θεσμών. Η Μεταπολίτευση περικλείει, σε μία και μόνο λέξη, έναν ανεξάντλητο πλούτο γεγονότων, ιδεών, συναισθημάτων, αρχών και κανόνων συνύπαρξης, που προσδιορίζουν την ταυτότητα και τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας μας. Υπήρξε και παραμένει ένα πολιτειακό και πολιτισμικό συμβάν διαρκείας, που σφράγισε τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και την είσοδο της χώρας ανάμεσα στις πιο προηγμένες της Ευρώπης και του κόσμου μας. Η ελληνική κοινωνία άφησε πίσω της τη σκληρή μεταπολεμική εμπειρία, κατάφερε να ανθίσει στο εσωτερικό και να κατακτήσει τη θέση της στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή κοινότητα.
Η διαδρομή αυτά τα πενήντα χρόνια δεν ήταν, παρά ταύτα, ευθύγραμμη, ούτε ανέφελη. Οι Έλληνες βίωσαν την ακμή, την ανάπτυξη και την αισιοδοξία, τη δημοκρατική ορμή και την κοινωνική κινητικότητα, την ευρωπαϊκή αναγνώριση και την εξωστρέφεια. Ταξίδεψαν και σπούδασαν, μετείχαν και μετέχουν ισότιμα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Όμως, οι μεγάλες και συνεχόμενες κρίσεις του 21ου αιώνα έμελλε να πλήξουν καίρια τις μεταπολιτευτικές μας βεβαιότητες, να χαμηλώσουν κάποιες φορές το βλέμμα, την ελπίδα και τον ορίζοντά μας. Φέρνοντας στο προσκήνιο, ιδίως στο παράδειγμα της οξείας δημοσιονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας, όχι μόνον εξωγενείς απειλές ή τις απορίες μιας παγκοσμιοποιημένης συνθήκης, αλλά και τις δικές μας ευθύνες και παθογένειες, τις ατέλειες της Μεταπολίτευσης. Στα εθνικά μας θέματα, η τραγωδία της Κύπρου παραμένει η ανοικτή πληγή του ελληνισμού. Αυτή η επώδυνη και οριακή ταλάντωση του εκκρεμούς της Μεταπολίτευσης, από την ακμή στη θεμελιακή της αμφισβήτηση, συνιστά την πιο σημαντική πρόκληση για την επέτειο των 50 ετών. Για να αναστοχαστούμε πάνω σε αυτά που πετύχαμε, αλλά και να διδαχθούμε από τα λάθη μας, ενόψει των υπαρξιακών στοιχημάτων που τίθενται με ένταση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Σήμερα, σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος ευκαιρίες και ελευθερίες, αλλά και διακινδυνεύσεις, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα εθνικά μας σύνορα, η Ελλάδα αντλεί δύναμη και συνοχή από το ισχυρό μεταπολιτευτικό της κεκτημένο. Στον μισό αιώνα που πέρασε από το 1974 και την αλλαγή σελίδας έχει εμπεδωθεί μια ακλόνητη πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Το ιστορικό βάθος της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας είναι αναντίρρητο και δεν έχει μόνο θεσμικές διαστάσεις, αλλά αποτελεί ένα συλλογικό βίωμα και ένα αδιαμεσολάβητο «ανήκειν» στην πορεία του έθνους, που μοιράζονται όλοι οι Έλληνες. Σε αυτή την κοινή πεποίθηση οφείλεται αφενός η αντοχή των θεσμών, ακόμη και στις πιο δύσκολες για τη χώρα δοκιμασίες, αφετέρου ο σταθερός μας προσανατολισμός στις εθνικές και τις ευρωπαϊκές αξίες. Οι Έλληνες είναι Ευρωπαίοι και Ευρώπη σημαίνει Ελλάδα. Σε αυτή την παραδοχή, την επιτομή της Μεταπολίτευσης, η κοινωνία μας βρήκε το πιο ισχυρό της θεμέλιο και την παρακαταθήκη για τη διαχείριση του μέλλοντός της.
